ΑΛΕΞΗΣ ΣΚΙΝΗΣ

Αλέξης Σκίνης, ο περισσότερο φωτογραφημένος Δελφιώτης μετά απο τον Ηνίοχο!

Ο Αλέξης Σκίνης ή Καντής (βαπτισμένος Αλέξανδρος) γεννήθηκε το 1863 και υπήρξε μια χαρακτηριστική φιγούρα του τόπου μέχρι τον θάνατό του, εκεί γύρω στα χρόνια του δεύτερου πολέμου.

Ηταν ο πιπιζάρης του χωριού και ο πρώτος που καλούσαν σε γάμους και χαρές – και μετά την έναρξη της μεγάλης ανασκαφής σε υποδοχές επισήμων ή ομάδων περιηγητών.

Δεν μπορούσε να λείψει ούτε απο τις Δελφικές Γιορτές των Σικελιανών το 1927 και 1930 όταν και γράφτηκαν άρθρα για χάρη του στον τύπο της εποχής.

Στοιχεία της αυθεντικής του εμφάνισης ήταν η παραδοσιακή πουκαμίσα, η πίπιζα και η μαγκούρα που τον βοηθούσε στο περπάτημα εξ αιτίας των λεπτών, ατροφικών του ποδιών που ανάγκαζε όσους τον έβλεπαν για πρώτη φορά να τον προσομοιάζουν άλλοτε με σάτυρο και άλλοτε με τον τραγοπόδαρο Πάνα.

Στέκι του για δεκαετίες το κέντρο-αναψυκτήριο δίπλα στην πηγή της Κασταλίας όπου για ένα κέρασμα ή ένα μικρό χρηματικό ποσό δεχόταν να παίξει λαϊκούς μουσικούς σκοπούς με την πίπιζα ή να φωτογραφηθεί απο τους πρώιμους τουρίστες - μεταξύ αυτών και κάποιοι διακεκριμένοι φωτογράφοι.

Δημοσίευμα σε έντυπο της δεκαετίας 1930 

(αρχείο Λουκά Παπαλεξανδρή, πηγή : rakopolio.blogspot.gr) :

“ Απο τα τραγούδια και τις χαρές δεν λείπει φυσικά ο Αλέξης ο Σκίνης, ο ανθρωπάκος αυτός που εκίνησε το ενδιαφέρων ξένων και δικών μας και ιδιαίτερα το 1927 και 1930 κατά την περίοδο των Δελφικών Εορτών.

Η φυσιογνωμία του, φυσιογνωμία σατύρου, και τα πόδια του σαν τράγου. Σωστός τραγοπόδαρος Παν. Οι ξένοι έχουν ξετρελαθεί. Οι σκιτσογράφοι τον σκιτσάρουν και οι δημοσιογράφοι και διανοούμενοι του κουβεντιάζουν με την διερμηνεία των Ελλήνων συναδέλφων των.

Ο γέρο-Σκίνης, καλόβολος πάντα, απαντά σ’ ότι τον ερωτούν, στραγγίζει το ποτήρι που του προσφέρουν και ξαναρχίζει το τραγούδι με την πίπιζά του.

Τα μάγουλά του φουσκώνουν και το πρόσωπό του κοκκινίζει.

Και παίζει, παίζει ώρες ολόκληρες.

Στέκει ανάμεσα στα παλικάρια και στα κορίτσια, σφυρά αδιάκοπα, κουτσαίνοντας κάνει μερικά βήματα και εξακολουθεί ως τη νύχτα που ξανάβει το γλέντι πάνω στ’ αλώνια.

Τότε το αέρι πνέει δροσάτο και οι φωνές των τραγουδιστών νομίζεις ότι βαραθρώνονται στις ρεματιές και στα φαράγγια του Παρνασσού. Τα πόδια, εν τούτοις, δεν σταματούν, αλλά νομίζεις πως παίρνουν καινούργια δύναμη.

Μα και στα πνευμόνια του γέρο Σκίνη, του ανθρώπου αυτού που πάτησε τα εβδομήντα χρόνια, νομίζεις πως είναι ατσαλένια.

Πάνε τρείς ώρες που έχει αρχίσει την πίπιζα και όμως δεν έχει σταματήσει στιγμή.

Πάντα στον κύκλο των παλικαριών και των κοριτσιών που χορεύουν, σκορπίζει τους ήχους της πίπιζάς του”.

*Απο ένα πλήθος φωτογραφιών του, έχουν επιλεγεί κάποιες χαρακτηριστικές που καλύπτουν το διάστημα 1898 μέχρι 1938.