ERIΚ HANSEN - ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ ΤΩΝ 50ς

ERIK HANSEN, Ο Δανός αρχιτέκτονας που ανέλαβε την μελέτη του θησαυρού των Σιφνίων μετά απο πρόσκληση του διευθυντή της γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής George Daux.

Η μελέτη κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τις υπογραφές και των δύο το 1987.

Ο Hansen κράτησε ζωντανή την ανάμνηση των συνθηκών εργασίας και καθημερινής ζωής στους Δελφούς όπως ήταν, όταν έφτασε το Νοέμβριο το 1954 : 

 

“ Την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε περίφραξη γύρω απο το Ιερό και δεν πλήρωναν είσοδο. Τα ερείπια αποτελούσαν μέρος της καθημερινής ζωής και συχνά ένας χωρικός , καβάλα στο γάιδαρό του, διέσχιζε την Ιερά οδό. Ηταν ο πιο σύντομος δρόμος για να επιστρέψει στο σπίτι του.

Αλλοτε πάλι το βράδυ, στο φως του φεγγαριού, οι νέοι του χωριού πήγαιναν στο θέατρο και τραγουδούσαν, ο Γιώργος ο κουρέας με την κιθάρα του, κι ο άλλος ο Γιώργος ο μανάβης με το τριαντάφυλλο στ' αυτί.

Καμιά φορά, όταν περνούσα την εποχή του τρύγου μου έδιναν σταφύλια. Οταν εργαζόμουν στην αποθήκη του “χωροφύλακα” (αυτή την ονομασία την χρωστούσε σε ένα σταθμό χωροφυλακής που υπήρχε άλλοτε εκεί), πρωί και βράδυ ο βοσκός του χωριού περνούσε με το κοπάδι τα πρόβατα και η δυνατή μυρωδιά των ζώων μου έκοβε για λίγα λεπτά την αναπνοή. Σήμερα τα κοπάδια των τουριστών μας ευωδιάζουν με τα αρώματα και τις αντιηλιακές τους κρέμες...

Στους ίδιους τους Δελφούς ζούσαν ακόμη με το ρυθμό μιας παραδοσιακής κοινωνίας. Θέριζαν με το δρεπάνι στις πλαγιές πιο κάτω απο το Μουσείο. Ο Καϊλόγιαννος, που είχε άλογα στον Παρνασσό, αλώνιζε στ' αλώνια πάνω απο το νεκροταφείο και οι περισσότεροι νερόμυλοι ανατολικά απο την Μαρμαριά ήταν ακόμη σε χρήση. Αλεθαν το σιτάρι, κινούσαν το ελαιοτριβείο, έπλεναν ή νερότριβαν τα ρούχα. Στα σπίτια έγνεθαν και ύφαιναν, έψηναν το ψωμί στο φούρνο στη γωνιά της αυλής.

Το 1955, (...) η Σχολή αποφάσισε να κάνει έναν καθαρισμό πιο κάτω απο το “Ελληνικό”, για να ανακαλύψει ενδεχομένως λίθους απο το θησαυρό των Σιφνίων ή της Κνίδου. Ηταν μια περιοχή γεμάτη βάτα και ο Χρήστος (ο επιστάτης) πρότεινε γυναίκες αντί για άνδρες γι αυτήν την εργασία. Οι γυναίκες παραπονιόντουσαν λιγότερα για τα αγκάθια και το ημερομίσθιό τους ήταν χαμηλότερο. Την άλλη μέρα, μια ομάδα απο γυναίκες, με μακριές μαύρες φούστες άρχισε λοιπόν να καθαρίζει τα φρύγανα με δρεπάνια και τσουγκράνες και η βλάστηση εξαφανίστηκε μέσα στα χωρατά, τα γέλια και τα ξεφωνητά, και τότε φανερώθηκαν τοίχοι που ήταν για χρόνια απλησίαστοι...

Το 1954 υπήρχαν λίγοι τουρίστες στους Δελφούς αλλά τα πρώτα σημάδια μιας νέας εποχής άρχισαν να εκδηλώνονται. Λίγους μήνες μετά την άφιξή μου ο Χρήστος με πήγε να δω ένα γιαπί στον κεντρικό δρόμο, ήταν η ταβέρνα του αδελφού του Γιάννη. Τα επόμενα χρόνια η ταβέρνα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο, μετά έγινε μια σειρά απο ξενοδοχεία και ο Γιάννης έγινε ένα απο τα σημαντικότερα πρόσωπα τωων Δελφών. Σε λίγο ακολούθησαν το παράδειγμά του κι άλλοι. Λίγο-πολύ παντού στους Δελφούς κατεδάφιζαν σπίτια, σήκωναν σκαλωσιές, έχυναν μπετόν.

Το Μουσείο μόλις και μετά βίας είχε αναδιοργανωθεί. Επρεπε τώρα να μεγαλώσουν τις αίθουσες, να χτίσουν αποθήκες. Ανοιξαν πόρτες, γκρέμισαν τοίχους, έχτισαν άλλους – και οι εργασίες άπλωναν τριγύρω. Ενας νέος δρόμος, πιο πλατύς, κατασκευάστηκε πιο κάτω απο τον παλαιό, που μετατράπηκε σε μονοπάτι περιπάτου πλακοστρωμένο με πλάκες ασβεστολίθου. Οι φαιδριάδες ήχισαν και πάλι από τα καλέμια – όπως στην αρχαιότητα. Τέλος τα ερείπια απομονώθηκαν με μια σιδερένια περίφραξη.

* Στην φωτογραφία, o Erik Hansen εξετάζει ένα αρχαίο δομικό στοιχείο

Πηγή : "Δελφοί- Αναζητώντας το χαμένο Ιερό"